درباره چاقي و علل آن بيشتر بدانيد

خطرات چاقي
 

از جمله خطرات چاقي مي توان به موارد زير اشاره کرد:
- افزايش بروز ديابت قندي
- افزايش فشار خون شرياني
- اتروم و آرترواسکلروز
- بيماري عروق مغز
- بيماري کيسه ي صفرا
- افزايش ميرايي
اين خطرات مي تواند با افزايش تري گليسيريد و کلسترول در ارتباط باشد، پس چاقي خطر تهديد کننده ي سلامتي، عاملي مؤثر در بروز پرفشاري خون و بيماري عروق کرونري قلب است.
چاقي با واريس هاي وريدي، فتق هاي شکمي، آستئو آرتريت در زانو، مفصل ران، مهره هاي کمري، صاف بودن کف پا و تنش هاي رواني در دوره ي نوجواني در ارتباط است.
اشخاص چاق هنگام اعمال جراحي و بي هوشي در معرض خطر بيشتري قرار دارند. مرگ ناگهاني در مرداني با بيش از بيست درصد اضافه وزن شايع تر است. بطور خلاصه چاقي اميد به زندگي را کم مي کند.

سنجش توده ي چربي (چاقي)
 

چگونه مي توان ميزان چاقي بدن (توده ي چربي بدن) را سنجيد؟
بدن ترکيبي است از:
- توده هاي فعال (ماهيچه ها، کبد، قلب ...)
- بافت پيوندي (پوست، استخوان، بافت همبند)
- توده ي چربي
- مايه خارج سلولي( خون، لنف)
از نظر ساختاري، مشخصه ي مهم چاقي، افزايش در توده ي چربي است. اين افزايش به بهاي کم شدن از حجم بخش هاي ديگر بدن صورت مي گيرد.
براي سنجش چاقي در بزرگسالان مي توان از معيار وزن بدن به قد استفاده کرد. اين شاخص (BMI)، وزن بدن بر حسب کيلوگرم تقسيم بر مجذور قد بر حسب متر است.
شاخص BMI عبارت است از:
براي تشخيص وضعيت خود مي توانيد به جدول زير مراجعه کنيد.
وزن BMI
کمبود وزن کمتر از 18/5
طبيعي بين 18/5 تا 24/9
اضافه وزن بين 25 تا 29/9
فربه بالاتر از 30
براي محاسبه ي وزن ايده آل، مي توان از ساده ترين شاخص سنجش يعني شاخص بروکا (Broca Index) استفاده کرد. بر اساس اين شاخص، وزن ايده آل برابر است با قد منهاي صد، يعني اگر قدتان 170 سانتي متر باشد، وزن ايده آل شما هفتاد کيلوگرم است.

پيشگيري از چاقي
 

پيشگيري از چاقي بايد از اوايل کودکي آغاز شود، زيرا درمان چاقي در بزرگسالان دشوارتر از کودکان است. کم کردن وزن با تغيير در الگوي مصرف مواد غذايي چرب به همراه تغيير در الگوي فعاليت بدني يا تشديد آن مقدور خواهد بود.
بايد ميزان کربوهيدارت و چربي ها را در الگوي مصرف روزانه ي غذاها کاهش و ميزان الياف گياهي (فيبر) را افزايش داد. ضمناً نبايد مقدار انرژي وارد شده به بدن توسط مواد غذايي، بيش از مقدار انرژي مصرفي باشد. توجه به عادات غذايي فرد، علاقه ي او به کاهش وزن و حفظ وزن مطلوب از اهميت بسياري برخوردار است. افزايش فعاليت هاي جسمي مانند ورزش و حرکات بدني منظم، مصرف انرژي را در فرد بالا برده و انباشت انرژي کمتر مي شود، اما امساک در غذا خوردن کليد پيشگيري است.

درمان چاقي
 

به افرادي که داراي اضافه وزني معادل بيست درصد يا بيشتر باشند، کاستن وزن توصيه مي شود.
تا به حال براي مبارزه با چاقي و کاهش وزن از داروهاي کاهنده ي اشتها، درمان هاي جراحي مانند باي پاس معده (گاستروپلاستي)، سيم بندي فک (به منظور جلوگيري از خوردن غذاهاي جامد)، طب سوزني و... استفاده شده که موفقيت تمامي آنها بسيار محدود بوده است. اگر فرد با ورزش و رژيم هاي غذايي متعدد، موفق به از بين بردم چربي هاي اضافه نشود، مي تواند از روش هاي بالا نيز استفاده کند يا براي رهايي از چربي ها تحت عمل جراحي قرار گيرد. البته بايد به اين نکته توجه داشت که به نظر مي رسد ورزش در جلوگيري از بيماري هاي قلبي مؤثرتر باشد تا کم کردن وزن. در صورت تمايل به جراحي، بايد نوع و مدت بي هوشي، امکان خونريزي، امکان عفونت، مدت بستري، ميزان درد در حين عمل و در دوره هاي نقاهت و عوارض آتي آن نيز در نظر گرفته شود.
روش ديگري که براي کاهش چربي و از ميان بردن چاقي هاي موضعي ابداع شده و با کمترين عوارض و بالاترين ميزان موفقيت قابل انجام است، عمل لايپوساکشن است.
منبع: 7 روز زندگي- ش 87